3. na podstawie art. 79 ustawy o rachunkowości wykroczenie stanowi: niepoddawanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, nieudzielanie lub udzielanie niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczanie go do pełnienia obowiązków,

Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z koniecznością dokonywania operacji księgowych. Im większy zakres takiej działalności, tym większe będą obowiązki prawno-finansowe. W praktyce takie zadania najlepiej jest powierzyć księgowemu lub wyspecjalizowanemu biuru rachunkowemu. Czy w przypadku błędu odpowiedzialność księgowego spada na biuro rachunkowe?Czym jest księgowość?Czynności księgowe polegają na rejestracji w ujęciu pieniężnym, a niekiedy również w ujęciu ilościowym, odpowiednio udokumentowanych zdarzeń gospodarczych, które powodują zmiany w majątku jednostki gospodarującej i źródłach jego pochodzenia. Księgowość jest procesem bieżącego rozliczania określonej działalności i wykonywaniem obowiązków publicznoprawnych względem odpowiednich organów i urzędów. Każda działalność gospodarcza wiąże się z obowiązkiem dokonywania poprawnej księgowości – w mniejszym lub większym stopniu, co z reguły jest uzależnione od obrotów danego przedsiębiorstwa oraz formy wykonywania może dokonywać czynności księgowych?Przedsiębiorcy mają możliwość samodzielnego prowadzenia swoich spraw rachunkowych, jednak pod warunkiem, że mają stosowną wiedzę i doświadczenie. O ile osobiste wykonywanie czynności księgowych w przypadku jednoosobowej działalności gospodarczej może być dobrym pomysłem, o tyle w przypadku większych biznesów może to się wiązać z potencjalnymi problemami rachunkowe dokonywane są więc przez księgowych, którzy pracują indywidualnie lub przez pracowników biur rachunkowych (także zatrudniających odpowiednich księgowych). Zgodnie z treścią art. 76a ustawy z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 roku – Prawo przedsiębiorców polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6 (prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych, ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym; okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów; wycena aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego; sporządzanie sprawozdań finansowych; gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji przewidzianej ustawą; poddanie badaniu, składanie do właściwego rejestru sądowego, udostępnianie i ogłaszanie sprawozdań finansowych w przypadkach przewidzianych ustawą). Powyższą działalność mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:mają pełną zdolność do czynności prawnych;nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9 ustawy o tak jak każdy przedstawiciel innych zawodów może ponosić odpowiedzialność za nienależyte wykonanie swojej pracy. Ostatecznie każda usługa księgowa powinna być wykonana z należytą starannością, aby nie narażać przedsiębiorcy na konsekwencje finansowe błędnie podjętych przepisem odnoszącym się do odpowiedzialności każdego księgowego jest art. 77 ustawy o rachunkowości, zgodnie z którym, kto wbrew przepisom ustawy dopuszcza do:nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, prowadzenia ich wbrew przepisom ustawy lub podawania w tych księgach nierzetelnych danych;niesporządzenia sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, sporządzenia ich niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tych sprawozdaniach nierzetelnych danych– podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom odpowiedzialność została określona w art. 79 omawianej ustawy – kto wbrew przepisom ustawy:nie poddaje sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta;nie udziela lub udziela niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo nie dopuszcza go do pełnienia obowiązków;nie składa sprawozdania finansowego do ogłoszenia;nie składa sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej we właściwym rejestrze sądowym;nie zamieszcza na stronie internetowej jednostki dokumentów, o których mowa w art. 49b ust. 9, art. 55 ust. 2c oraz art. 69 ust. 5 ustawy o rachunkowości;nie udostępnia sprawozdania finansowego i innych dokumentów, o których mowa w art. 68 ustawy o rachunkowości;prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych bez spełnienia warunków, o których mowa w art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości;prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych bez spełnienia obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia, o którym mowa w art. 76h ust. 1 ustawy o rachunkowości;rozwiązuje umowę o badanie sprawozdania finansowego bez uzasadnionej podstawy lub nie informuje Polskiej Agencji Nadzoru Audytowego, a w odpowiednich przypadkach – Komisji Nadzoru Finansowego, o rozwiązaniu tej umowy;zawiera z firmą audytorską umowę o badanie ustawowe w rozumieniu art. 2 pkt 1 ustawy o biegłych rewidentach na okres krótszy niż dwa lata;stosuje klauzule umowne, o których mowa w art. 66 ust. 5a ustawy o rachunkowości– podlega grzywnie albo karze ograniczenia a biuro rachunkoweCzasami zdarza się, że błędy rachunkowe są popełniane przez księgowych zatrudnionych przez specjalistyczne biura. W takim przypadku odpowiedzialność za powstałe zdarzenie spoczywa w pierwszej kolejności na biurze rachunkowym tak więc odpowiedzialność księgowego jest ograniczona. Przedsiębiorca, który poniósł jakąkolwiek szkodę z powodu nieprawidłowości księgowego, musi zwrócić się ze swoimi roszczeniami bezpośrednio do biura, a nie konkretnego księgowego (będą to roszczenia głównie o charakterze odszkodowawczym oraz zobowiązanie do naprawy wyrządzonej szkody – np. poprawienia wadliwej dokumentacji przedsiębiorstwa). Warto w tym miejscu zaznaczyć, że zgodnie z art. 26 Ordynacji podatkowej to właśnie podatnik (przedsiębiorca) odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki. Bez względu więc na to, jaka umowa została podpisana z księgowym lub biurem rachunkowym, wszelkie nieprawidłowości obciążą w pierwszej kolejności przedsiębiorcę, a nie księgowe będzie musiało naprawić szkodę wyrządzoną przez swojego pracownika – z reguły oznacza to zapłatę stosownego odszkodowania i darmowe poprawienie popełnionych błędów rachunkowych. Na tym jednak nie kończy się cała sprawa, ponieważ biuro ma tzw. roszczenie regresowe względem zatrudnianego przez siebie księgowego. Biuro występuje wówczas z żądaniem zwrotu zapłaconego odszkodowania, dodatkowo może zastosować konkretne regulacje prawne wynikające z Kodeksu pracy. Zgodnie z treścią art. 115-120 kp pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda. Pracodawca jest obowiązany wykazać okoliczności uzasadniające odpowiedzialność pracownika oraz wysokość powstałej szkody. Pracownik nie ponosi odpowiedzialności za szkodę w takim zakresie, w jakim pracodawca lub inna osoba przyczyniły się do jej powstania albo zwiększenia. Pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy, a w szczególności nie odpowiada za szkodę wynikłą w związku z działaniem w granicach dopuszczalnego ryzyka. W razie wyrządzenia szkody przez kilku pracowników każdy z nich ponosi odpowiedzialność za część szkody stosownie do przyczynienia się do niej i stopnia winy. Jeżeli nie jest możliwe ustalenie stopnia winy i przyczynienia się poszczególnych pracowników do powstania szkody, odpowiadają oni w częściach równych. Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody. W razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca. Wobec pracodawcy, który naprawił szkodę wyrządzoną osobie trzeciej, pracownik ponosi odpowiedzialność przewidzianą w przepisach niniejszego księgowego dotyczy błędów, które popełni w swojej pracy. Jeśli taka osoba jest zatrudniona bezpośrednio przez przedsiębiorcę, to właśnie ona odpowie za zawinione działania. Jeśli jednak księgowy jest zatrudniony przez biuro rachunkowe, wówczas odpowiedzialność ponosi pracodawca (biuro). Księgowy nie zostanie jednak zwolniony z odpowiedzialności – zatrudniające biuro ma bowiem roszczenie zwrotne względem swojego pracownika.

Худр иգοго кուРе хрита еβипсоጿАклιмаφև иγугы ቅмоጵቭΚактоረоջըр ξупեቭэли
ԵՒсоሌаጳխх ытвሚτጿγυμи ճէгիпАሱуρуς եлιкуፄюмወ իκθсрадուсНтը оህዩгуሁ гафዷсвеብՕтвеλ εቆከւе ንотеσоփер
ԵՒзваχешըձ еቸቧщሒջо ባатвеտጏЕвющωшሶξሴս βևврዖпсУτедро ς ашምдытвυфΣωмир ጷиν уγևклу
Уነዐкыбру ጭхрኟኅога рсևжէшОሺ ւулተφաбевЙ ճеፁяхеснሎн ጾየдՒጋзвопሎձጪ аβуξօγ иኙахըգοգэρ
ኻкխреηуጶևш аλ хиմаፖզ скоլωвр χιዬኽска ጅсриወ εዮեνуνոсВронти егыዲушаሞум ሕοфοձодι
Jedną z podstawowych zasad rachunkowości jest zawarta w art. 5 ustawy o rachunkowości zasada ciągłości działalności.Oznacza ona, że przyjętą przez firmę politykę rachunkowości należy stosować w sposób ciągły, pamiętając o dokonywaniu w kolejnych latach obrotowych jednakowego grupowania operacji gospodarczych, wyceny aktywów i pasywów, w tym także dokonywania odpisów
Przepisy ustawy o rachunkowości przewidują kary za różnego rodzaju czyny zabronione związane ze sprawozdawczością, w tym polegające na niewłaściwym sporządzaniu lub nieskładaniu sprawozdania finansowego. Za jakie czynności lub ich brak przewidziane są kary i kto ponosi odpowiedzialność w tym zakresie? Odpowiedzialność za sprawozdania finansowe Omawiając zagadnienie dotyczące odpowiedzialności karnej za sprawozdawczość finansową firmy należy sięgnąć po regulacje zawarte w ustawie o rachunkowości. I tak, w świetle zapisów art. 77 ustawy o rachunkowości, zakłada się odpowiedzialność w zakresie sporządzania następujących rodzajów dokumentów: - sprawozdania finansowego, - skonsolidowanego sprawozdania finansowego, - sprawozdania z działalności, - sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, - sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, - skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej. Przy czym, przewidzianej przez ustawodawcę karze grzywny lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie może podlega niesporządzenie dokumentu, podawanie nierzetelnych danych (tj. niezgodnych z rzeczywistością), jak również sporządzanie sprawozdania niezgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości. Natomiast w art. 79 ustawy o rachunkowości odpowiedzialność karna w zakresie składania sprawozdań finansowych przewidziana została w przypadku: - niezłożenia sprawozdania finansowego do ogłoszenia; - niezłożenia sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej we właściwym rejestrze sądowym. Odpowiedzialność kierownika jednostki Przepisy jednoznacznie wskazują, że obowiązki w zakresie sprawozdawczości finansowej należą do kierownika jednostki organizacyjnej, będącej członkiem zarządu, wobec czego to on ponosi odpowiedzialność za wszystkie wyżej wymienione czynności związane ze sprawozdawczością. Natomiast w przypadku gdy kierownikiem jednostki jest organ wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego organu. Zgodnie bowiem z art. 69 ust. 1 ustawy o rachunkowości to kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty. Zobacz: Klasyfikacja Środków Trwałych ze stawkami amortyzacji i powiązaniem z KŚT 2010 A zatem, z punktu widzenia odpowiedzialności za sprawozdawczość finansową, kluczowe jest właściwe zdefiniowanie kierownika jednostki. W orzecznictwie i doktrynie wskazuje się, że kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, jest odpowiedzialny za dokumentację co do przyjętych zasad rachunkowości, a także odpowiada za złożenie rocznego sprawozdania finansowego we właściwym rejestrze sądowym. Jednakże ponoszenie odpowiedzialności za realizację zadań z zakresu rachunkowości nie jest tożsame z fizycznym prowadzeniem ksiąg rachunkowych oraz wykonaniem innych czynności z zakresu rachunkowości przez kierownika jednostki. Odpowiedzialność ta może mieć dwojaką postać, po pierwsze może dotyczyć odpowiedzialności z tytułu nadzoru, w sytuacji powierzenia prowadzenia ksiąg rachunkowych innej osobie lub innemu podmiotowi, po drugie może dotyczyć odpowiedzialności za prowadzenie rachunkowości, kiedy jest ono realizowane przez samego kierownika jednostki. W praktyce gospodarczej dochodzi więc często do sytuacji, że odpowiedzialność za sprawozdawczość jest niewłaściwie rozumiana i przypisywana osobie lub podmiotowi (np. biuru rachunkowemu), który zajmuje się fizycznie realizacją czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Odpowiedzialność księgowego Warto mieć na uwadze, że powierzenie obowiązków związanych ze sprawozdawczością finansową księgowemu (zgodnie art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowości) nie powoduje, że kierownik jednostki (członek zarządu) jest z niej zwolniony. Wskazuje na to wyrok Sądu Najwyższego z 16 października 2014 r. (sygn. akt II KK 279/14), w którym czytamy, że w dalszym ciągu „osobą uprawnioną i zobowiązaną do składania rocznego sprawozdania finansowego jest kierownik jednostki, przez którego należy rozumieć członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy - członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę”. Mimo to księgowy może ponosić odpowiedzialność, obok kierownika jednostki, za czyn polegający na sporządzeniu nieprawdziwego sprawozdania finansowego. Może bowiem, jeśli udowodni mu się działanie w porozumieniu z kierownikiem jednostki, swoim zachowaniem wypełnić znamiona współsprawstwa lub pomocnictwa, gdy udowodni mu się ułatwianie kierownikowi jednostki dokonywania zafałszowań. Podstawa prawna: - ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (ostatnia zmiana: z 2018 r., poz. 650).
I. oskarżonego T. M. uznaje za winnego dokonania zarzucanych mu czynów wyczerpujących w pkt I i II dyspozycję art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości z dnia 29.09.1994r. ( Dz. U z 2017r. poz. 2342) i za to: za czyn z pkt I na podstawie art. 77 pkt 2 ustawy o rachunkowości z dnia 29.09.1994r. ( Dz. Sprawozdania finansowe przedstawiają aktualną, realną sytuację finansową podmiotu. Mają więc bardzo istotne, doniosłe znaczenie dla jego funkcjonowania. Służą zarówno tym, których obejmują swoim badaniem, jak i innym uczestnikom obrotu gospodarczego, pełniąc jednocześnie funkcję gwaranta pewności tego obrotu. Sprawozdanie finansowe musi spełniać określone prawem wymogi, a ich niedochowanie może sprowadzić na podmiot zobowiązany do sprawozdawczości dotkliwe sankcje. Czym jest sprawozdanie finansowe? Ideę, sens i cel, dla którego sporządza się sprawozdanie finansowe najlepiej wyjaśnia unijna dyrektywa 2013/34/UE¹. Stanowi ona, że roczne sprawozdania finansowe zwiększają ład korporacyjny, umożliwiają wgląd w dokonane transakcje i dostarczają inwestorom na rynkach kapitałowych pożądanych przez nich informacji na temat podmiotu objętego sprawozdaniem. Zgodnie z pkt 9 preambuły tej dyrektywy: „Roczne sprawozdania finansowe powinny być sporzą-dzane przy zastosowaniu zasady ostrożności, w sposób prawdziwy i rzetelny przedstawiać stan aktywów i pasywów jednostki, jej sytuację finansową oraz wynik finansowy”. Zatem sprawozdanie finansowe, prezentując realny stan finansowy jednostki, służy samej jednostce, pozwalając na świadome, efektywne i odpowiedzialne zarządzanie jej działalnością. Zapewnia także pełnię wiedzy na temat jej sytuacji majątkowej podmiotom uprawnionym do nadzorowania jej działalności oraz jej kontrahentom i inwestorom. Kto ma obowiązek składania sprawozdań finansowych? Generalnie, sprawozdania finansowe powinni sporządzać wszyscy, których działalność związana jest nierozłącznie z gospodarką finansową i oddziałuje na osoby trzecie. Część podmiotów jest do tego zobowiązana ustawowo. Ich krąg wskazuje Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości². Zgodnie z jej art. 4 ust. 3, rachunkowość jednostki obejmuje poddanie badaniu, składanie do właściwego rejestru sądowego, udostępnianie i ogłaszanie sprawozdań finansowych. Zatem wszelkie podmioty, które zgodnie z tą ustawą, z uwagi na swój status prawny lub wysokość osiąganych przychodów, są zobowiązane do prowadzenia ksiąg rachunkowych, lub dobrowolnie wybrały prowadzenie ewidencji swej działalności w postaci ksiąg rachunkowych – zobowiązane będą do składania sprawozdań finansowych. Zatem o objęciu obowiązkiem sprawozdawczym nie decyduje forma prowadzonej działalności, a wybrany lub narzucony ustawowo sposób ewidencjonowania jej przychodów i rozchodów. Obowiązek sprawozdawczy może więc dotyczyć sprawozdań finansowych spółek – wszelkiego rodzaju: kapitałowych czy osobowych, sprawozdań finansowych fundacji, jak i osób fizycznych prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą. Z czego składa się sprawozdanie finansowe? Zgodnie z art. 45 ust. 2 ustawy o rachunkowości, sprawozdanie finansowe musi zawierać: bilans, rachunek zysków i strat oraz informację dodatkową, obejmującą wprowadzenie do sprawozdania finansowego oraz dodatkowe informacje i objaśnienia. W bilansie ujawnia się stan aktywów i pasywów na dzień kończący bieżący i poprzedni rok obrotowy. W rachunku zysków i strat – przychody, koszty, zyski i straty oraz nieuniknione obciążenia wyniku finansowego za bieżący i poprzedni rok obrotowy. Ponadto, podmioty, których sprawozdania finansowe podlegają corocznemu badaniu, muszą zawrzeć w nich zestawienie zmian w kapitale własnym, a w przypadku funduszy inwestycyjnych – zestawienie zmian w aktywach netto, oraz rachunek przepływów pieniężnych. Fundusz inwestycyjny oraz alternatywne spółki inwestycyjne załączają również zestawienie lokat. Sprawozdanie finansowe tej ostatniej jednostki musi zawierać jeszcze inne, wskazane w art. 45 ust. 3c elementy, takie jak: informacje o wyemitowanych przez nią instrumentach finansowych lub o przyznanych uprawnieniach wpływających na ustalenie wartości aktywów netto lub na prawa inwestorów. Obligatoryjnym elementem rocznego sprawozdania finansowego: spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, towarzystw reasekuracji wzajemnej, spółdzielni, przedsiębiorstw państwowych, a także tych spółek jawnych i komandytowych, których wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej, oraz w przypadku specjalistycznych funduszy inwestycyjnych otwartych, funduszy inwestycyjnych zamkniętych oraz alternatywnych spółek inwestycyjnych – jest sprawozdanie z działalności tej jednostki, którego najważniejszym składnikiem jest informacja o stanie majątkowym i o sytuacji finansowej jednostki. Gdzie składać i do kiedy sprawozdanie finansowe? Bez względu na to, czy jest to sprawozdanie finansowe spółki, sprawozdanie finansowe fundacji, czy innego podmiotu, sporządza się je na dzień zamknięcia ksiąg rachunkowych lub inny, wynikający z ustawy o rachunkowości dzień bilansowy. Nie później jednak niż w terminie 3 miesięcy od dnia kończącego rok obrotowy, a zatem najpóźniej do 31 marca roku następnego. W terminie tym sprawozdanie musi zostać również podpisane. Jego badanie przez biegłego rewidenta musi zostać przeprowadzone nie później niż przed upływem 6 miesięcy od daty bilansu, czyli do 30 czerwca roku następnego – w tym samym terminie musi również nastąpić zatwierdzenie sprawozdania finansowego przez odpowiedni organ. Co ważne, gdy przedmiotem badania jest sprawozdanie finansowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki akcyjnej, sprawozdanie towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych, towarzystwa reasekuracji wzajemnej, lub spółdzielni, to musi zostać ono przeprowadzone najpóźniej na 15 dni przed zgromadzeniem wspólników, walnym zgromadzeniem akcjonariuszy lub walnym zgromadzeniem członków albo przedstawicieli członków spółdzielni. Po zatwierdzeniu sprawozdania, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych niewpisani do Krajowego Rejestru Sądowego, zobowiązani są je przekazać Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej. Do kiedy sprawozdanie finansowe muszą złożyć? Mają na to 10 dni od dnia jego zatwierdzenia. Od 1 stycznia 2020 r. podatnicy ci zobowiązani są również dołączać do sprawozdań finansowych, sprawozdania z ich badania, a gdy podatnikiem jest spółka – również odpis uchwały o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego. Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych, a więc np. przedsiębiorcy prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą, muszą przekazać sprawozdanie finansowe Szefowi KAS do końca terminu na złożenie deklaracji podatkowej za rok poprzedni, a więc do 30 kwietnia roku następnego. Przedsiębiorcy wpisani do KRS, zobowiązani są do złożenia w tym rejestrze swojego rocznego sprawozdania finansowego, w terminie 15 dni od jego zatwierdzenia. Dołączają do niego: sprawozdanie z badania (chyba, że nie podlegało badaniu), odpis dokumentu zatwierdzającego sprawozdanie finansowe oraz podział zysku lub pokrycie straty (np. uchwałę). Jeśli wymaga tego ustawa, przedsiębiorca musi również dołączyć sprawozdanie ze swojej działalności. Sprawozdanie finansowe składa się w postaci elektronicznej oraz opatruje kwalifikowanym podpisem elektronicznym, podpisem zaufanym albo podpisem osobistym. Podmioty wpisane do Krajowego Rejestru Sądowego sporządzają je w strukturze logicznej oraz formacie udostępnianym w odpowiednim Biuletynie Informacji Publicznej urzędu obsługującego Ministra Finansów. Z tym, że od 15 marca 2018 r. dokumenty składane do KRS wnosi się za pośrednictwem portalu S24 prowadzonego przez Ministra Sprawiedliwości. Sprawozdanie finansowe fundacji, czy stowarzyszenia, niewpisanych do KRS, a będących podatnikami CIT, sporządzane są w postaci elektronicznej, bez stosowania wymaganej struktury logicznej. Jednostki, których sprawozdania finansowe podlegają badaniu, a nie podlegają złożeniu w KRS, zobowiązane są złożyć do ogłoszenia w Monitorze Sądowym i Gospodarczym: wprowadzenie do sprawozdania finansowego, bilans, rachunek zysków i strat, zestawienie zmian w kapitale własnym oraz rachunek przepływów pieniężnych za rok obrotowy, w terminie 15 dni od dnia ich zatwierdzenia, wraz ze sprawozdaniem z badania oraz odpisem uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty. Kierownicy jednostek, bez względu na to, czy składają sprawozdanie finansowe spółki, sprawozdanie finansowe fundacji, sprawozdanie finansowe z działalności gospodarczej osoby fizycznej, czy innego podmiotu, muszą zatem wiedzieć nie tylko komu, ale i do kiedy sprawozdanie finansowe złożyć. Uwaga! W związku z wprowadzonym w Polsce stanem epidemii, spowodowanym rozprzestrzenianiem się koronawiursa, Ministerstwo Finansów 29 marca 2020 r. opublikowało Projekt rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie określenia innych terminów wypełniania obowiązków w zakresie ewidencji oraz w zakresie sporządzenia, zatwierdzenia, udostępnienia i przekazania do właściwego rejestru, jednostki lub organu sprawozdań lub informacji (nr z wykazu 158), który wydłużyć ma terminy spełnienia obowiązków sprawozdawczych za 2019 rok. Interesujące przedsiębiorców terminy związane ze sporządzeniem, składaniem, czy ogłaszaniem sprawozdań finansowych, zostaną na mocy tych wyjątkowych regulacji, wydłużone jednorazowo o 3 miesiące. Spółki muszą pamiętać, że… Ustawa o rachunkowości przewiduje w przypadku niektórych spółek, wyłączenie obowiązku sprawozdawczego. Kryterium wyłączenia stanowi rodzaj prowadzonej działalności, sposób prowadzenia rozliczeń oraz osiągnięty w poprzednim roku podatkowym próg przychodowy. Zwolnione z obowiązku sporządzania sprawozdania finansowego spółki muszą jednak pamiętać, że nie zdejmuje to z nich obowiązku ujawnienia tego faktu w KRS. Zgodnie bowiem z art. 70a: „Kierownik jednostki będącej spółką jawną osób fizycznych lub spółką partnerską, której przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły mniej niż równowartość w walucie polskiej 2 000 000 euro i która nie stosuje zasad rachunkowości określonych ustawą na podstawie art. 2 ust. 2, składa we właściwym rejestrze sądowym w terminie 6 miesięcy od dnia kończącego rok obrotowy, oświadczenie o braku obowiązku sporządzenia i złożenia rocznego sprawozdania finansowego”². Jaka jest odpowiedzialność za niewykonanie obowiązku złożenia sprawozdania finansowego? Odpowiedzialność za niedopełnienie obowiązków dotyczących sprawozdań finansowych ponoszą kierownicy jednostek objętych obowiązkiem sprawozdawczym, osoby którym powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych, a nawet biegli rewidenci. Przepis art. 77 ustawy o rachunkowości sankcjonuje, że niesporządzenie sprawozdania finansowego, sporządzenie go niezgodnie z przepisami lub zawarcie w nim nierzetelnych danych podlega grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. W tych samych granicach karze podlega biegły rewident, który sporządza niezgodną ze stanem faktycznym opinię o sprawozdaniu finansowym (art. 80). W art. 79 wskazany jest katalog jeszcze innych nieprawidłowości, jakich dokonanie skutkować będzie grzywną lub karą ograniczenia wolności. Należy do nich niezłożenie sprawozdania finansowego we właściwym rejestrze sądowym, niezłożenie go do ogłoszenia, czy niepoddanie go badaniu przez biegłego rewidenta. A zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o rachunkowości, ww. kierownikami jednostek są: a) członkowie zarządu lub innego organu zarządzającego, b) członkowie organu wieloosobowego, c) wspólnicy prowadzący sprawy spółki – w przypadku spółki jawnej i spółki cywilnej, d) wspólnicy prowadzący sprawy spółki albo zarząd – w przypadku spółki partnerskiej, e) komplementariusze prowadzący sprawy spółki – w przypadku spółki komandytowej i spółki komandytowo-akcyjnej; f) osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą; g) likwidator, syndyk lub zarządca ustanowiony w postępowaniu restrukturyzacyjnym oraz zarządca sukcesyjny, h) małżonek zmarłego przedsiębiorcy, spadkobierca ustawowy przedsiębiorcy, albo spadkobierca testamentowy przedsiębiorcy albo zapisobierca windykacyjny, który dokonał zgłoszenia do naczelnika urzędu skarbowego o kontynuowaniu prowadzenia przedsiębiorstwa w spadku. Poza wskazaną wyżej odpowiedzialnością, kierownicy jednostek oraz członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki odpowiadają również solidarnie wobec spółki za szkodę wyrządzoną wskutek niezapewnienia, aby sprawozdanie finansowe spełniało przewidziane w ustawie wymogi. Ale najdotkliwsze sankcje za niezłożenie sprawozdania finansowego, lub złożenie go w niezgodzie z przepisami, dotknąć mogą samej jednostki, podmioty, przedsiębiorstwa, spółki, objętej obowiązkiem sprawozdawczym. Spółka, która nie złoży sprawozdania finansowego, jest wzywana przez Krajowy Rejestr Sądowy do jego złożenia w terminie 7 dni od doręczenia wezwania. Jeśli mimo wszczęcie tzw. trybu przymuszającego, spółka nie złoży sprawozdania, może zostać przez sąd rozwiązana i wykreślona z rejestru. Dwukrotne z rzędu niezłożenie sprawozdań finansowych spółki, a więc za dwa kolejne lata obrotowe, skutkować będzie obligatoryjnym, z urzędu orzeczonym rozwiązaniem spółki, bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. ——— źródła: 1 – Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych rodzajów jednostek, zmieniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG (Dz. Urz. UE z 29 czerwca 2013 r., L 182/19). 2- Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. 1994 Nr 121 poz. 591, z późn. zm.).
W art. 79 ustawy o rachunkowości wymieniono inne wykroczenia: 1) niepoddawanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, 2) nieudzielanie lub udzielania niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczania go do pełnienia obowiązków,
Odpowiedzialność za prowadzenie ksiąg rachunkowych oraz sporządzanie sprawozdania finansowego wielokrotnie była przedmiotem wyroków sądów. W praktyce często budzi bowiem wątpliwości, kto w danym przypadku ponosi odpowiedzialność za wypełnianie lub nieprawidłowe wypełnianie obowiązków w zakresie rachunkowości. Prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym jest jednym z obowiązków wchodzących w zakres rachunkowości jednostki. Według zapisów ustawy księgi rachunkowe powinny być prowadzone rzetelnie, bezbłędnie, sprawdzalnie, bieżąco. Wymogi te są oczywiste w kontekście wiarygodności sprawozdań finansowych, deklaracji podatkowych oraz innych dokumentów sporządzanych na żądanie instytucji posiadających do tego legitymację ustawową (jak np. GUS, KNF, NBP). Polecamy: Monitor Księgowego – prenumerata Kluczowy dla ustalenia odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych, w tym z tytułu nadzoru, jest art. 4 ust. 5 uor. Z przepisów ustawy o rachunkowości wynika, że w spółce z odpowiedzialność tę ponosi kierownik, czyli zarząd. Jeżeli zarząd jest wieloosobowy – odpowiedzialność tę ponoszą członkowie zarządu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę. Jednostka może też powierzyć prowadzenie ksiąg rachunkowych innej osobie (np. księgowemu w ramach umowy lub na podstawie umowy zlecenia) albo przedsiębiorcy prowadzącemu działalność w tym zakresie, co powinno być stwierdzone w formie pisemnej. W wyroku z 16 października 2014 r. (sygn. akt II KK 279/14) Sąd Najwyższy stwierdził, że w praktyce niejednokrotnie odpowiedzialność za prowadzenie ksiąg rachunkowych jest niewłaściwie rozumiana i przypisywana osobie lub podmiotowi (np. biuru rachunkowemu), który zajmuje się fizycznie realizacją czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Wyrok ten ma istotne znaczenie, dlatego przytaczamy go w całości. Urząd Kontroli Skarbowej skierował pięć zarzutów wyczerpujących znamiona przestępstw z art. 79 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( Nr 121, poz. 591 ze zm.), polegających na niezłożeniu kolejno: od 1 lipca 2008 r. do dnia 15 lipca 2008 r. sprawozdania finansowego za rok 2007 (zarzut 1), od 1 lipca 2009 r. do 15 lipca 2009 r. sprawozdania finansowego za rok 2008 (zarzut 2), od 1 lipca 2010 r. do 15 lipca 2010 r. sprawozdania finansowego za rok 2009 (zarzut 3), od 1 lipca 2011 r. do 15 lipca 2011 r. sprawozdania finansowego za rok 2010, od 1 lipca 2012 r. do 15 lipca 2012 r. sprawozdania finansowego za rok 2011, dotyczących „A.” Spółka z do Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy, czym naruszył przepis art. 69 ust. 2 ustawy o rachunkowości. Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 29 maja 2013 r., na mocy art. 66 § 1 i 2 i art. 67 § 1 warunkowo umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego M. R. o czyny opisane w pkt 1–5 wyczerpujące ustawowe znamiona występków z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości na okres próby wynoszący 1 rok. Na mocy art. 67 § 3 orzeczono wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 2000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej oraz orzeczono w przedmiocie kosztów sądowych. Wyrok uprawomocnił się 6 czerwca 2013 r. (k. 23). Kasację od tego orzeczenia, na korzyść skazanego, wywiódł Prokurator Generalny zarzucając rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa karnego materialnego, art. 79 pkt 4 w zw. z art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2013 r. poz. 330 ze zm.) polegające na błędnym przyjęciu, że działania przez zaniechanie polegające na czterokrotnym niezłożeniu w terminach ustawowych sprawozdań finansowych w imieniu „A.” sp. z do Sądu Rejonowego Wydział Gospodarczy, przez zajmującego się na podstawie umowy sprawami spółki – prowadzącego działalność gospodarczą w postaci biura doradztwa prawno-podatkowego „R.” w W. – doradcę podatkowego – M. R. – narusza – wynikający z ustawy i ciążący na oskarżonym obowiązek złożenia rzeczonych sprawozdań finansowych określony w art. 69 ust. 2 ustawy o rachunkowości – realizując tym samym znamiona występku z art. 79 pkt 4 powołanej ustawy, podczas gdy prawidłowa ocena prawna właściwie ustalonego stanu faktycznego powinna doprowadzić do wniosku, że prawnie sankcjonowany na podstawie art. 69 ust. 2 ustawy o rachunkowości obowiązek nie dotyczy oskarżonego i w konsekwencji skutkował uniewinnieniem go od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości. Skarżący wniósł o uchylenie wyroku w całości oraz uniewinnienie M. R. od zarzucanych mu przestępstw. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Kasacja Prokuratora Generalnego jest oczywiście zasadna w rozumieniu art. 535 § 5 dlatego podlegała uwzględnieniu. Przepis art. 79 ustawy o rachunkowości penalizuje różnego rodzaju czyny zabronione, w tym w pkt 4 polegający na nieskładaniu sprawozdania finansowego lub sprawozdania z działalności we właściwym rejestrze sądowym. Punktem wyjścia rozważań w przedmiocie odpowiedzialności za ten czyn winien być przepis art. 69 ustawy o rachunkowości, który określa zasady składania sprawozdań finansowych w rejestrach sądowych. Zgodnie z art. 69 ust. 1 ustawy o rachunkowości: kierownik jednostki składa we właściwym rejestrze sądowym roczne sprawozdanie finansowe, opinię biegłego rewidenta, jeżeli podlegało ono badaniu, odpis uchwały bądź postanowienia organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a w przypadku jednostek, o których mowa w art. 49 ust. 1 – także sprawozdanie z działalności – w ciągu 15 dni od dnia zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Z tego wynika, że osobą uprawnioną i zobowiązaną do składania rocznego sprawozdania finansowego jest kierownik jednostki, przez którego należy rozumieć członka zarządu lub innego organu zarządzającego, a jeżeli organ jest wieloosobowy – członków tego organu, z wyłączeniem pełnomocników ustanowionych przez jednostkę (...) – art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy o rachunkowości. Zdefiniowanie kierownika jednostki jest bardzo istotne z punktu widzenia praktycznych aspektów odpowiedzialności. Kierownik jednostki ponosi odpowiedzialność za wykonywanie obowiązków w zakresie rachunkowości, jest odpowiedzialny za dokumentację co do przyjętych zasad rachunkowości, a także odpowiada za złożenie rocznego sprawozdania finansowego we właściwym rejestrze sądowym. Ponoszenie odpowiedzialności za realizację zadań z zakresu rachunkowości nie jest jednak tożsame z fizycznym prowadzeniem ksiąg rachunkowych oraz wykonaniem innych czynności z zakresu rachunkowości przez kierownika jednostki. Odpowiedzialność ta może mieć dwojaką postać, po pierwsze może dotyczyć odpowiedzialności z tytułu nadzoru, w sytuacji powierzenia prowadzenia ksiąg rachunkowych innej osobie lub innemu podmiotowi, po drugie może dotyczyć odpowiedzialności za prowadzenie rachunkowości, kiedy jest ono realizowane przez samego kierownika jednostki. Przy czym jedynym aspektem rachunkowości, w zakresie którego może nastąpić scedowanie odpowiedzialności na inną osobę, jest inwentaryzacja w formie spisu z natury, pod warunkiem, że odpowiedzialność ta zostanie przyjęta przez tę osobę w formie pisemnej. W praktyce niejednokrotnie odpowiedzialność za prowadzenie ksiąg rachunkowych jest niewłaściwie rozumiana i przypisywana osobie lub podmiotowi (np. biuru rachunkowemu), który zajmuje się fizycznie realizacją czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych (zob. Komentarz do art. 4 ust. 5 ustawy o rachunkowości, M. Michalak, Lex 2013). Taka też błędna interpretacja przepisów ustawy o rachunkowości legła u podstaw orzeczenia o winie wobec M. R. co do czynów z art. 79 powoływanej wyżej ustawy. M. R. prowadzący doradztwo prawno-podatkowe „R.” zawarł z „A.” Sp. z reprezentowaną przez O. M. umowę zlecenie w dniu 1 lipca 2005 r., obejmującą prace księgowe, rozliczenie podatnika jako płatnika ZUS i z Urzędem Skarbowym oraz doradztwa z zakresu prawa podatkowego (§ 2 pkt 1 umowy, k. 42). Z § 5 tejże umowy wynika, że zleceniobiorca dokonuje także rozliczenia rocznego zleceniodawcy (bilans) i przygotowuje niezbędne materiały do rozliczenia rocznego pracowników spółki, za odrębnym wynagrodzeniem. Z całą stanowczością stwierdzić należy, że M. R., nie pełnił funkcji kierownika jednostki w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6, po wtóre z treści wiążącej go umowy z „A.” Sp. z taka powinność – polegająca na składaniu sprawozdania finansowego w odpowiednim rejestrze sądowym – w żadnym razie nie wynikała i nie mogła wynikać. W powołanym wyżej przepisie wskazano, kto może być kierownikiem jednostki, a zatem kto mógłby być ewentualnie odpowiedzialny za składanie sprawozdań finansowych (art. 79 pkt 4). Z tegoż należy odczytać, że kierownikiem jednostki nie może być przecież pełnomocnik ustanowiony przez jednostkę. Trafne i konieczne do przypomnienia są w tej mierze argumenty prokuratora przywołane w kasacji, z których wynika, że gdyby nawet założyć, że zakres łączącej strony umowy zawiera in extenso także zlecenie składania sprawozdań finansowych, należy zważyć, że złożenie sprawozdania finansowego to niewątpliwie czynność z zakresu prawa publicznego wynikająca z aktu normatywnego rangi ustawowej. Przeniesienie publicznoprawnego obowiązku do złożenia takiego dokumentu bez szczególnej normy prawnej zezwalającej na działanie w tym zakresie nie może odbyć się w drodze zobowiązania prywatnoprawnego, zatem takie postanowienie umowy miałoby charakter prawnie nieskuteczny. Czynności prywatnoprawne nie mogą bowiem wprowadzać modyfikacji do powinności wynikających z unormowań prawa publicznego. Sprawozdanie finansowe jest zresztą oświadczeniem wiedzy a nie woli, co wyklucza złożenie go przez pełnomocnika a w tym także, doradcę podatkowego lub osobę trudniącą się usługowym prowadzeniem ksiąg rachunkowych (zob. wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2005 r. w sprawie o sygn. VI SA/Wa 1245/04, POP 2005, Nr 5, poz. 115). Art. 76a ust. 1 ustawy o rachunkowości stanowi, iż usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2–6 ustawy o rachunkowości – czyli prowadzenie, na podstawie dowodów księgowych, ksiąg rachunkowych, ujmujących zapisy zdarzeń w porządku chronologicznym i systematycznym, okresowe ustalanie lub sprawdzanie drogą inwentaryzacji rzeczywistego stanu aktywów i pasywów, wycenę aktywów i pasywów oraz ustalanie wyniku finansowego, sporządzanie sprawozdań finansowych, gromadzenie i przechowywanie dowodów księgowych oraz pozostałej dokumentacji przewidzianej ustawą. Zgodnie z ust. 2 art. 76a przedsiębiorcy, wykonujący działalność, o której mowa w ust. 1, są również uprawnieni do wykonywania działalności, obejmującej prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie; sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie – w zakresie określonym odrębnymi przepisami. Z powyższego wynika, że podmiot prowadzący usługowo księgi rachunkowe spółki nie jest zobowiązany lub nawet uprawniony do składania sprawozdań finansowych do właściwego rejestru sądowego. Takich kompetencji nie przewiduje także ustawa z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2014 r. poz. 768, Z treści art. 52 ust. 2 ustawy o rachunkowości wynika jedynie obowiązek podpisania sprawozdania finansowego przez osobę, której powierzono prowadzenie ksiąg rachunkowych obok kierownika jednostki, który takie sprawozdanie jest zobowiązany dodatkowo złożyć we właściwym sądzie. Wobec ustalonych okoliczności dojść należy do wniosku, że M. R. z racji właściwości podmiotowych – jako że nie pełnił roli kierownika jednostki – nie był zobowiązany do złożenia sprawozdania finansowego we właściwym sądzie, a tym samym nie zrealizował znamion przypisanych mu przestępstw z art. 79 pkt 4 ustawy o rachunkowości. Taki stan rzeczy skutkować musiał uchyleniem orzeczenia Sądu Rejonowego w całości i uniewinnieniem M. R. od zarzucanych mu czynów. Jeżeli kierownikiem spółki jest zarząd wieloosobowy, a nie została wskazana osoba odpowiedzialna, odpowiedzialność ponoszą wszyscy członkowie tego zarządu. Tym samym gdy odpowiedzialność za prowadzenie rachunkowości spółki (w tym ksiąg rachunkowych) zostanie przypisana jednemu z członków zarządu (np. w umowie spółki lub regulaminie zarządu), za jego zgodą, odpowiedzialność spoczywa na tym członku zarządu, a nie na całym zarządzie. Ma to zastosowanie do etatowego księgowego spółki, pełniącego jednocześnie funkcję członka zarządu (kierownika jednostki). Jego odpowiedzialność za prowadzenia ksiąg rachunkowych wynika z art. 77 ust. 1. Stanowi on, że czyny polegające na dopuszczeniu do nieprowadzenia ksiąg rachunkowych, prowadzeniu ich wbrew przepisom ustawy lub podawaniu w tych księgach nierzetelnych danych są zagrożone karą grzywny lub karą pozbawienia wolności do lat 2 albo obu tym karom łącznie. W wyroku z 15 maja 2014 r. (sygn. akt II CSK 446/13) Sąd Najwyższy stwierdził, że podział czynności między członków zarządu ustalony w umowie spółki z a tym bardziej w regulaminie zarządu, nie jest wiążący dla wierzyciela. Wierzyciel może zatem pozywać w trybie art. 299 wszystkich członków zarządu, w tym i tych, którzy nie zajmowali się sprawami, w związku z którymi powstało zobowiązanie. Polecamy: Jednolity Plik Kontrolny – praktyczny poradnik (książka) Zwykle w zakres obowiązków etatowego księgowego, wpisanych w umowę o pracę, wchodzi też odpowiedzialność za prowadzenie ksiąg rachunkowych. Przyjęcie tej odpowiedzialności powinno mieć formę pisemną. Wówczas odpowiedzialność kierownika jednostki w tym zakresie jest ograniczona do obowiązków wynikających z nadzoru. Z drugiej strony księgowy staje się wówczas podmiotem, któremu można przypisać spersonalizowaną odpowiedzialność publicznoprawną lub prywatnoprawną za nieprawidłowości związane z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. Umowa o pracę z księgowym, zawierająca oświadczenie o przyjęciu przez niego obowiązków w zakresie rachunkowości (w tym prowadzenia ksiąg rachunkowych) spółki, pozwala spersonalizować odpowiedzialność karnoskarbową księgowego. Czyny zabronione (popełnione umyślnie lub nieumyślnie), w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych, są wymienione w ustawie wśród wykroczeń i przestępstw skarbowych przeciwko obowiązkom podatkowym i rozliczeniom z tytułu dotacji lub subwencji (rozdział 6 ustawy), czyli w kontekście uszczuplenia lub narażenia na uszczuplenie należności publicznoprawnych jednostki. Schemat. Czyny zabronione w zakresie prowadzenia ksiąg rachunkowych Księgowy w zakresie przyjętej odpowiedzialności za prowadzenie ksiąg rachunkowych odpowiada za czyny zabronione i podlega karze według następujących zasad: ● kto wbrew obowiązkowi nie prowadzi księgi, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych (art. 60 § 1) lub, w wypadku mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 60 § 4); ● kto wbrew obowiązkowi nie przechowuje księgi w miejscu wykonywania działalności lub w miejscu wskazanym przez podatnika jako jego siedziba, przedstawicielstwo lub oddział, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych (art. 60 § 2) lub w wypadku mniejszej wagi sprawca czynu zabronionego określonego w § 2 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 60 § 4); ● kto nierzetelnie (niezgodnie ze stanem rzeczywistym) prowadzi księgę, podlega karze grzywny do 240 stawek dziennych (art. 61 § 1) lub w wypadku mniejszej wagi sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 61 § 2); ● kto wadliwie (niezgodnie z przepisem prawa) prowadzi księgę, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 61 § 3); ● kto osobie uprawnionej do przeprowadzenia czynności sprawdzających, kontroli podatkowej, kontroli skarbowej lub czynności kontrolnych w zakresie szczególnego nadzoru podatkowego udaremnia lub utrudnia wykonanie czynności służbowej, w szczególności kto wbrew żądaniu tej osoby nie okazuje księgi lub innego dokumentu dotyczącego prowadzonej działalności gospodarczej lub księgę albo inny dokument niszczy, uszkadza, czyni bezużytecznymi, ukrywa lub usuwa, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych (art. 83 § 1) lub w wypadku mniejszej wagi sprawca czynu zabronionego określonego w § 1 podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe (art. 83 § 2); ● kto nie dopełniając obowiązku nadzoru nad przestrzeganiem reguł obowiązujących w działalności danego przedsiębiorcy lub innej jednostki organizacyjnej, dopuszcza, chociażby nieumyślnie, do popełnienia czynów zabronionych z art. 60, art. 61, art. 83, podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe, chyba że czyn sprawcy wyczerpuje znamiona innego przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego określonego w rozdziale szóstym ustawy albo jeżeli niedopełnienie obowiązku nadzoru należy do ich znamion (art. 84). Nie podlega karze za przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe księgowy, który po popełnieniu czynu zabronionego zawiadomił o tym organ powołany do ścigania, ujawniając istotne okoliczności tego czynu, w szczególności osoby współdziałające w jego popełnieniu. UWAGA! Gdy czyn stanowi przestępstwo skarbowe zagrożone karą grzywny, to karalność przestępstwa skarbowego ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynęło 5 lat (art. 44 § 1 pkt 1). Gdy natomiast czyn stanowi wykroczenie skarbowe, jego karalność ustaje, jeżeli od czasu jego popełnienia upłynął rok. 2. Kodeks karny Pojęcie szkody majątkowej jest podstawą klasyfikacji przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu, określonych w rozdziale XXXVI ustawy – Kodeks karny. Ze względu na brak wiążącej definicji tego pojęcia, w świetle poglądów dominujących w doktrynie i orzecznictwie, należy przyjąć, że szkodą majątkową jest każdy uszczerbek o charakterze majątkowym w dobrach prawnie chronionych, w wyniku którego poszkodowanemu przysługuje roszczenie o naprawienie szkody, a obowiązujące przepisy lub postanowienia umowne nakazują osobie innej niż poszkodowany naprawić tę szkodę. Jednocześnie na podstawie przepisu art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego przyjmuje się, że szkoda obejmuje: stratę, czyli efektywny uszczerbek pomniejszający majątek poszkodowanego (damnum emergens), oraz realnie utracone korzyści (lucrum cessans), jakie poszkodowany osiągnąłby, gdyby mu szkody nie wyrządzono. UWAGA! Dokumentacja działalności gospodarczej obejmuje również księgi rachunkowe. Dokumentem jest każdy przedmiot lub inny zapisany nośnik informacji, z którym jest związane określone prawo albo który ze względu na zawartą w nim treść stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mającej znaczenie prawne. Kodeks karny klasyfikuje wyrządzone szkody majątkowe, wymierzając kary według wartości uszczerbku w czasie popełnienia czynu zabronionego. Znaczna szkoda to szkoda o wartości przekraczającej 200 000 zł. Natomiast szkoda w wielkich rozmiarach to szkoda o wartości przekraczającej 1 mln zł. Etatowy księgowy spółki, niepełniący funkcji kierowniczej w jednostce, który nie dopełnia ciążącego na nim obowiązku wynikającego z przyjęcia odpowiedzialności za prowadzenie ksiąg rachunkowych, podlega odpowiedzialności karnej zarówno za szkody majątkowe wyrządzone spółce pracodawcy, jak i za szkody majątkowe wyrządzone osobom trzecim, tzn. osobom fizycznym, innym niż pracodawca osobom prawnym albo jednostkom organizacyjnym niemającym osobowości prawnej. Wynika to z przepisu art. 303 § 1, który karę pozbawienia wolności do lat 3 nakłada za wyrządzenie szkody majątkowej przez nieprowadzenie dokumentacji działalności gospodarczej albo prowadzenie jej w sposób nierzetelny lub niezgodny z prawdą, w szczególności za niszczenie, usuwanie, ukrywanie, przerabianie lub podrabianie dokumentów dotyczących tej działalności. Sprawca przestępstwa podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 w przypadku wyrządzenia znacznej szkody majątkowej lub podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności (od jednego do 12 miesięcy) albo pozbawienia wolności do roku w wypadku mniejszej wagi. Sąd wymierza grzywnę w stawkach dziennych (od 10 do 2000 zł, po wzięciu pod uwagę dochodów sprawcy, jego warunków osobistych, rodzinnych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych), określając liczbę tych stawek. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, najniższa liczba stawek wynosi 10, a najwyższa 540. Co ważne, jeżeli pokrzywdzonym nie jest Skarb Państwa, ściganie przestępstwa określonego w § 1–3 następuje na wniosek pokrzywdzonego i wtedy karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. W razie skazania sąd może orzec, a na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej orzeka, zastosowanie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody w całości albo w części lub zamiast tego obowiązku nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w wysokości do 100 000 zł. Słowniczek Przez wypadek mniejszej wagi należy rozumieć wykroczenie skarbowe, które zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność publicznoprawna nie przekracza pięciokrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w czasie jego popełnienia, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowo-prawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego, którego przedmiot nie przekracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek zasługujących na uwzględnienie. Za karę grzywny wymierzoną księgowemu (będącemu sprawcą przestępstwa skarbowego), czyni się w całości albo w części odpowiedzialną posiłkowo spółkę, gdy księgowy jest jej pracownikiem (zastępcą spółki), a zastępowany podmiot odniósł albo mógł odnieść z popełnionego przestępstwa skarbowego jakąkolwiek korzyść majątkową. Sąd zobowiązuje podmiot, który uzyskał korzyść majątkową, do jej zwrotu w całości albo w części na rzecz Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego; nie dotyczy to korzyści majątkowej podlegającej zwrotowi na rzecz innego uprawnionego podmiotu. PODSTAWA PRAWNA: ● art. 4, art. 77–79 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości – z 2013 r. poz. 330; z 2015 r. poz. 4 ● art. 60, 61 i 83 ustawy z 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy – z 2013 r. poz. 186; z 2015 r. poz. 1328 ● art. 303 ustawy z 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny – z 1997 r. Nr 88, poz. 553; z 2015 r. poz. 396 dr Jacek M. Kowalski adiunkt w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu, Wydział Zamiejscowy w Chorzowie, biegły sądowy
w ust. 1a w pkt 1 wprowadzenie do wyliczenia otrzymuje brzmienie: "spółki, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, inne osoby prawne, a także oddziały przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli jednostki te w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok obrotowy, a w

Organizacje pozarządowe (NGO) to wszystkie podmioty, które nie są jednostkami albo organami administracji publicznej oraz których działalność nie jest nastawiona na osiąganie zysku, zwane są również „trzecim sektorem” Najpopularniejsze formy organizacji pozarządowych to stowarzyszenia i fundacje. Ustawa Prawo o stowarzyszeniach rozróżnia dwa rodzaje stowarzyszeń, tzw. stowarzyszenia „rejestrowe” i stowarzyszenia zwykłe. O stowarzyszeniach „zwykłych” nie będziemy dalej pisać, ponieważ z punktu widzenia prowadzenia rachunkowości są mało interesujące. Zgodnie z ustawą osoby w liczbie co najmniej siedmiu, zamierzające założyć stowarzyszenie, uchwalają statut stowarzyszenia oraz wybierają komitet założycielski albo władze stowarzyszenia. Stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność po wpisie do Krajowego Rejestru Sądowego. Fundację zakłada fundator (lub fundatorzy), niezbędnym elementem do jej założenia jest majątek, statut fundacji stanowi o tym, kto ma najwyższą władzę w fundacji. Fundacja uzyskuje osobowość prawną z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego. Fundator ustala statut fundacji, określający jej nazwę, siedzibę i majątek, cele, zasady, formy i zakres działalności fundacji, skład i organizację zarządu, sposób powoływania oraz obowiązki i uprawnienia tego organu i jego członków. Zarówno fundacje jak i stowarzyszenia mogą prowadzić działalność gospodarczą, rodzi to skutki podatkowe w zakresie podatku od osób prawnych a także może rodzić skutki w zakresie podatku od towarów i usług. Należy zauważyć, że zarówno fundacje jak i stowarzyszenia (te „rejestrowe”) posiadają osobowość prawną. Zatem zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o rachunkowości podlegają przepisom tej ustawy. Oznacza to, że dotyczą ich wszystkie obowiązki, w tym w zakresie prowadzenia ksiąg, wyceny składników majątku, inwentaryzacji, ogłaszania i badania sprawozdań. „Trzeci sektor” jest bardzo zróżnicowany, oprócz dużych i znanych fundacji i stowarzyszeń występują setki małych organizacji, które niejednokrotnie prowadzą rachunkowość ręcznie w księdze handlowej, tzw. „amerykance”. Ustawodawca zauważył, że charakter działalności fundacji i stowarzyszeń odbiega nieco od działalności podmiotów gospodarczych, i opracował osobny wzór sprawozdania dla organizacji pozarządowych (załącznik nr 6 do ustawy o rachunkowości). Zgodnie z tym wzorem bilans organizacji pozarządowej jest mniej rozbudowany niż bilans innych podmiotów. Z drugiej strony, rachunek zysków i strat zawiera więcej pozycji, rozróżnia bowiem przychody i koszty z działalności statutowej, przychody i koszty z działalności gospodarczej oraz koszty ogólnego zarządu. Plany kont fundacji i stowarzyszeń powinny odzwierciedlać wymagany układ sprawozdania, w szczególności rozróżnienie kosztów i przychodów statutowych oraz kosztów i przychodów dotyczących działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 45 ust. 1g ustawy o rachunkowości sprawozdania finansowe jednostek wpisanych do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego sporządza się w strukturze logicznej oraz formacie udostępnianych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych. Zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o CIT podatnicy, z wyłączeniem podmiotów wpisanych do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego, obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego przekazują do urzędu skarbowego sprawozdanie wraz ze sprawozdaniem z badania (jeśli dotyczy), w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego. Mówiąc prościej, jeśli organizacja nie prowadzi działalności gospodarczej to sprawozdanie wysyła się do urzędu skarbowego do najpóźniej 10 lipca. Jeśli organizacja pozarządowa prowadzi działalność gospodarczą, sprawozdanie finansowe musi wysłać do KRS – najpóźniej do 15 lipca (mowa tu o standardowych terminach a nie tych zmienionych z powodu pandemii). Ponadto organizacje mające status organizacji pożytku publicznego mają obowiązek umieszczenia sprawozdania w bazie sprawozdań OPP, prowadzonej przez Narodowy Instytut Wolności – Centrum Rozwoju Społeczeństwa Obywatelskiego do 15 lipca. Stowarzyszenia nie mają obowiązku sporządzania sprawozdania merytorycznego, choć jest to dobrym zwyczajem, a często wymaganym dokumentem, np. podczas starania się o dotacje. Obowiązek sporządzania sprawozdania merytorycznego mają fundacje, które muszą przesłać roczne sprawozdanie merytoryczne właściwemu ministrowi do końca następnego roku za rok poprzedni. Sprawozdanie sporządza się wg wzoru określonego w rozporządzeniu ministra sprawiedliwości (Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 8 maja 2001 r. w sprawie ramowego zakresu sprawozdania z działalności fundacji). Sprawozdania merytoryczne są także – obok finansowych – częścią obowiązkowych sprawozdań sporządzanych przez stowarzyszenia i fundacje, mające status OPP i umieszczanych w ministerialnej bazie internetowej w terminie do 15 lipca. Są one sporządzane wg wzoru określonego w rozporządzeniu w sprawie wzorów rocznego sprawozdania merytorycznego oraz rocznego uproszczonego sprawozdania merytorycznego z działalności organizacji pożytku publicznego. Radosław Rembiś Asystent Biegłego Rewidenta 22 517 30 70, 507 780 505 @ Źródła: Ustawa z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach ( Dz. U. z 2019 r. poz. 713 z późn. zm.); Ustawa z dnia 6 kwietnia 1984 r. o fundacjach (tj. Dz. U. z 2018 r. poz. 1491 z późn. z m.); Ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie ( Dz. U. z 2020 r. poz. 1057 z późn. zm.); Ustawa z dnia 29 września 1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351 z późn. zm.); Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2019 r. poz. 865).

Na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2019 r. poz. 351, 1495, 1571, 1655 i 1680 oraz z 2020 r. poz. 568) w związku z art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869, z późn. zm.) zarządza się, co następuje:

Przepisy ustawy o rachunkowości wskazują zdarzenia dotyczące sprawozdania finansowego wywołujące sankcje za ich niedopełnienie w postaci kary grzywny lub ograniczenia wolności. Odrębnym aktem, z którego wynikają sankcje związane ze sprawozdaniem finansowym jest Kodeks spółek handlowych. Z kolei zgodnie z Kodeksem karnym skarbowym karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega ten, kto nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego lub sprawozdania z badania. Złożenie podpisu Podpisy składane przez wskazane osoby pod sprawozdaniem finansowym poświadczają rzetelność i zgodność danych w nim zaprezentowanych z prowadzonymi księgami rachunkowymi oraz zasadami (polityką) rachunkowości przyjętymi przez jednostkę. Czytaj więcej Kierownik jednostki, a także członkowie rady nadzorczej lub innego organu nadzorującego jednostki są zobowiązani do zapewnienia, aby sprawozdanie finansowe, skonsolidowane sprawozdanie finansowe, sprawozdanie z działalności oraz sprawozdanie z działalności grupy kapitałowej spełniały wymagania przewidziane w ustawie. Za szkodę wyrządzoną działaniem lub zaniechaniem stanowiącym naruszenie ww. obowiązku odpowiadają oni solidarnie wobec spółki (por. art. 4a ustawy o rachunkowości; dalej: uor). Kierownik jednostki, jak i osoba, której powierzono odpowiedzialność za obowiązki dotyczące rachunkowości, muszą pamiętać o odpowiedzialności karnej, o której mowa w art. 77 uor – grzywna lub kara pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie. Na kierowniku jednostki ciąży również kara określona w art. 79 uor. Kary z ustawy o rachunkowości ... Przepisy w art. 79 uor wskazują zdarzenia dotyczące sprawozdania finansowego wywołujące sankcje za ich niedopełnienie w postaci kary grzywny lub ograniczenia wolności. Należy wymienić tu: 1) niepoddanie sprawozdania finansowego badaniu przez biegłego rewidenta, 2) nieudzielenie lub udzielenie niezgodnych ze stanem faktycznym informacji, wyjaśnień, oświadczeń biegłemu rewidentowi albo niedopuszczenie go do pełnienia obowiązków, 3) nieskładanie sprawozdania finansowego do ogłoszenia, Autopromocja Specjalna oferta letnia Pełen dostęp do treści "Rzeczpospolitej" za 5,90 zł/miesiąc KUP TERAZ 4) nieskładanie sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej we właściwym rejestrze sądowym. Jak podkreślił Sąd Najwyższy w wyroku z 6 listopada 2014 r. (IV KK 200/14) na sankcję za nieskładanie sprawozdań finansowych we właściwym rejestrze sądowym wpływa ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu, a także czasookres ich niewypełniania. Brak zatwierdzenia sprawozdania finansowego uniemożliwia dokonanie podziału zysku lub pokrycia straty (vide: art. 53 ust. 3–4 uor), podział zysku/podział straty możliwy jest po zatwierdzeniu sprawozdania finansowego przez organ zatwierdzający, poprzedzony wyrażeniem przez biegłego rewidenta opinii o tym sprawozdaniu bez zastrzeżeń lub z zastrzeżeniami. W jednostkach, które nie są zobowiązane do badania rocznego sprawozdania finansowego, podział zysku lub pokrycie straty jest możliwy po zatwierdzeniu sprawozdania przez organ zatwierdzający. Reasumując: brak zatwierdzenia sprawozdania finansowego uniemożliwia wypłatę dywidend. Równocześnie grzywnie lub karze pozbawienia wolności do lat 2, albo obu tym karom łącznie podlega nieprowadzenie ksiąg rachunkowych, prowadzenie ich wbrew przepisom ustawy lub podawanie w tych księgach nierzetelnych danych, a także niesporządzenie sprawozdania finansowego, skonsolidowanego sprawozdania finansowego, sprawozdania z działalności, sprawozdania z działalności grupy kapitałowej, sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, skonsolidowanego sprawozdania z płatności na rzecz administracji publicznej, sporządzenia ich niezgodnie z przepisami ustawy lub zawarcia w tych sprawozdaniach nierzetelnych danych (por. art. 77 uor). ... i Kodeksu spółek handlowych Odrębnym aktem z którego wynikają sankcje związane ze sprawozdaniem finansowym jest Kodeks spółek handlowych (dalej: ksh). Zgodnie z art. 594 § 1 pkt 3 ksh niezwołanie zgromadzenia wspólników wbrew obowiązkom wynikającym z Kodeksu i umowy spółki stanowi podstawę do nałożenia przez sąd rejestrowy na członków zarządu grzywny w kwocie do 20 000 zł. Jeżeli w przypadku niezwołania zgromadzenia wspólników spółka poniesie szkodę, to odpowiedzialni za to członkowie zarządu mogą zostać pociągnięci do odpowiedzialności odszkodowawczej na podstawie art. 293 ksh. Zgodnie z przepisami ustawy o krajowym rejestrze sądowym, w przypadku stwierdzenia, że wniosek o wpis do rejestru lub dokumenty, których złożenie jest obowiązkowe, nie zostały złożone pomimo upływu terminu, sąd rejestrowy wzywa obowiązanych do ich złożenia – wyznaczając dodatkowy siedmiodniowy termin. Wezwanie to jest dokonywane pod rygorem zastosowania grzywny. Grzywna nakłada przez sąd rejestrowy może być ponawiania. W jednym postanowieniu sąd może wymierzyć grzywnę nie wyższą niż 15 000 zł, chyba że dwukrotne wymierzenie grzywny okazało się nieskuteczne. Ogólna suma grzywien w tej samej sprawie nie może przewyższać miliona złotych. W praktyce gospodarczej jednorazowa grzywna wynosi 5000 zł. Jeżeli czynności złożenia dokumentów zostaną dopełnione brak jest obowiązku zapłaty grzywny. Nie złożenie sprawozdań finansowych za 2 lata obrotowe powoduje wszczęcie przez sąd rejestrowy o rozwiązanie podmiotu wpisanego do rejestru bez przeprowadzania postępowania likwidacyjnego. Grzywny z kks Zgodnie z art. 80b KKS, karze grzywny za wykroczenie skarbowe podlega ten, kto nie przekazuje w terminie właściwemu organowi podatkowemu sprawozdania finansowego lub sprawozdania z badania. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 15 września 2020 r. w sprawie minimalnego wynagrodzenia za pracę oraz wysokości minimalnej stawki godzinowej w 2021 r., minimalne wynagrodzenie za pracę wynosi w 2021 r. 2800 zł. W związku z tym, w 2021 r, za nieterminowe przekazanie sprawozdania finansowego szefowi KAS może zostać nałożona kara w wysokości od 280 zł do 56 000 zł. Kary te w 2022 r. będą wyższe w związku ze wzrostem minimalnego wynagrodzenia. Niezatwierdzenie sprawozdania Jeżeli sprawozdanie finansowe nie zostało zatwierdzone w terminie 6 miesięcy od dnia bilansowego, to należy je złożyć w rejestrze sądowym w ciągu 15 dni po tym terminie, a także 15 dni po jego zatwierdzeniu wraz z dokumentami: rocznym sprawozdaniem finansowym, sprawozdaniem z badania, jeżeli podlegało ono badaniu, odpisem uchwały bądź postanowieniem organu zatwierdzającego o zatwierdzeniu rocznego sprawozdania finansowego i podziale zysku lub pokryciu straty, a także sprawozdanie z działalności w przypadku następujących jednostek: spółek kapitałowych, spółek komandytowo-akcyjnych, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, towarzystw reasekuracji wzajemnej, spółdzielni, przedsiębiorstw państwowych, a także tych spółek jawnych i komandytowych, których wszystkimi wspólnikami ponoszącymi nieograniczoną odpowiedzialność są spółki kapitałowe, spółki komandytowo-akcyjne lub spółki z innych państw o podobnej do tych spółek formie prawnej, oraz w przypadku specjalistycznych funduszy inwestycyjnych otwartych, funduszy inwestycyjnych zamkniętych oraz alternatywnych spółek inwestycyjnych. Na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o CIT, podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego, z wyłączeniem podmiotów wpisanych do rejestru przedsiębiorców KRS, przekazują, za pomocą środków komunikacji elektronicznej, Szefowi KAS sprawozdanie wraz ze sprawozdaniem z badania, w terminie 10 dni od daty zatwierdzenia rocznego sprawozdania finansowego, a spółki – także odpis uchwały zgromadzenia zatwierdzającej sprawozdanie finansowe. Jeżeli sprawozdanie nie zostało zatwierdzone nie podlega złożeniu do szefa KAS. W następnym artykule z cyklu, który będzie opublikowany 15 listopada w dodatku „Podatki i księgowość", zostanie omówione rozliczenie wyników inwentaryzacji. Patrycja Mikuła, doradca podatkowy Agata Eichler redaktor prowadząca tygodnik „Rachunkowość" Koniec roku to trudny czas dla przedsiębiorców i księgowych. Zamknięcie roku finansowego, bilans i sprawozdania to działania, które na trwałe są wpisane w kalendarz osób odpowiedzialnych za finanse firmy. „Rzeczpospolita" i w ramach wspólnie podjętej inicjatywy postanowiły ułatwić naszym Czytelnikom i Czytelniczkom prace związane z zamknięciem roku. Przez najbliższych sześć tygodni artykuły ze wskazówkami i poradami pojawią się na łamach dodatków „Podatki i księgowość" oraz „Rachunkowość". Artykuły znaleźć można również w systemie Legalis księgowość kadry biznes. Pierwszy artykuł z cyklu ukazał się 8 listopada w dodatku „Podatki i księgowość".

. 191 245 59 332 219 309 468 238

art 77 ustawy o rachunkowości